Plany ruchu po wejściu w życie nowego Prawa geologicznego i górniczego
W trakcie spotkania w dniu 1 IX 2011 r. przedstawicieli branży odkrywkowej w Wyższym Urzędzie Górniczym zadano m. in. pytanie, jakie przepisy stosować do wniosków o zatwierdzenie planu ruchu złożonych w przeddzień wejścia w życie nowego Prawa geologicznego i górniczego? Przypomnę, że nowe przepisy utrzymują dotychczasową zasadę niesporządzania planu ruchu zakładu górniczego w przypadku eksploatacji prowadzonej w oparciu o koncesję starościańską (art. 67a ust. 1 pkt 1 „starego” PGG, art. 105 ust. 2 pkt 1 „nowego” PGG). Zmiany w planach ruchu dotyczą jednak zarówno procedury jego przyjęcia, jak i treści – ustawodawca odstąpił bowiem od dwuczęściowej budowy planu, jaka istnieje obecnie na gruncie „starych” przepisów, na rzecz jednoczęściowości planu. Dodatkowo nie będzie wymagane od 1 stycznia 2011 r. pozyskiwanie przez przedsiębiorcę opinii wójta, burmistrza lub prezydenta miasta (art. 64 ust. 5 starego PGG), co jest obecnie wymagane – i to na etapie przed złożeniem wniosku o koncesję. Z uwagi na istniejące rozbieżności w praktyce orzeczniczej organów gmin, należy docenić omawianą zmianę, która przyspiesza uzyskanie decyzji zatwierdzającej plany ruchu. Z uwagi jednak na zmianę wymogów dotyczących treści planów ruchu (i wniosków o zatwierdzenie planów), powstaje wątpliwość, jakie przepisy należy stosować w przypadku, gdy przedsiębiorca złoży wniosek o zatwierdzenie planu ruchu w dacie obowiązywania przepisów starej ustawy (np. 31 grudnia 2011 roku), a organ będzie rozpatrywał wniosek już po wejściu w życie nowego PGG (czyli od 1 stycznia 2012 r.)? W mojej ocenie, odpowiedź zawarta jest w przepisach art. 222 nowego PGG, nakazujących stosować dotychczas obowiązujące przepisy w przypadku postępowań wszczętych przed 1 stycznia 2012 r. Jest to o tyle wygodne rozwiązanie, że nie wymusza uzupełniania wniosków (czy wręcz: zmiany treści planów ruchu zakładów górniczych będących przedmiotem zatwierdzenia) w przypadku, gdy po złożeniu wniosku, a przed ich rozpoznaniem zmienią się przepisy. W obecnym stanie prawnym oznaczałoby to w praktyce zmianę całego planu ruchu ZG, a także zbyteczność pozyskanej na gruncie „starych” przepisów opinii wójta, burmistrza lub prezydenta.
Decyzje zatwierdzające plany ruchu ZG sporządzone wg starych zasad zostaną utrzymane w mocy na gruncie nowego PGG – a to za sprawą przepisu art. 214 ust. 1 nowego PGG, który brzmi: „1. Pozostają w mocy decyzje dotyczące ruchu zakładu górniczego, wydane na podstawie dotychczasowych przepisów”. Niewątpliwie decyzja o zatwierdzeniu planu ruchu ZG jest „decyzją dotyczącą ruchu zakładu górniczego”, o której mowa w przepisie. Świadczy o tym nie tylko jej treść – decyzja zatwierdza bowiem plan ruchu ZG, ale i umieszczenie przepisów ją regulujących w rozdziale 4 starego PGG o tytule „ruch zakładu górniczego”. Oznacza to, że po wejściu w życie nowych przepisów nie trzeba będzie dostosowywać treści „starych” planów ruchu zakładów górniczych do wymagań nowych przepisów, skoro decyzje zatwierdzające te plany pozostaną w mocy również na gruncie nowego PGG. Ruch zakładu prowadzi się bowiem w zgodzie m. in. z planem ruchu (art. 105 ust. 1 nowego PGG), a takim planem będzie:
a) zarówno plan zatwierdzony decyzją wydaną przed 1 stycznia 2012 r. – bowiem decyzja taka zostanie utrzymana w mocy na podstawie przepisu art. 214 ust. 1 nowego PGG,
b) jak i plan zatwierdzony decyzją wydaną po 31 grudnia 2012 r., ale na poprzednich zasadach – co sanuje przepis art. 222 nowego PGG.
Innymi słowy, nie trzeba będzie składać dodatków do takich planów, które miałyby na celu dostosowanie treści planów do nowych regulacji.
Zmiana takich planów ruchu dokonywana po wejściu w życie nowego PGG odbywać się będzie już według nowych regulacji. Przepisy nowej ustawy utrzymują instytucję dodatku do planu ruchu (art. 109 ust. 1 nowego PGG), przy czym nowością jest uproszczony tryb zatwierdzania dodatku (przewidziany jednak dla wąskiej grupy przypadków)., obok trybu standardowego. Jednakże i w takim przypadku organ nadzoru górniczego nie będzie mógł żądać dostosowania „starego” planu do nowych regulacji, ze względów wskazanych powyżej.